Zoals eerder geschreven past het huis en de omgeving ons, ook bij -20, als een warm bad. Alsof we hier altijd gewoond hebben. We 'scheuren' al net als de Zweden met 70, 80 of 90 over de dikke laag sneeuw, roepen de hele dag tacktack en "förlåt". Oké, de taal is nog en beetje lastig maar zelfs ik voer al telefoongesprekken en dat is, echt waar, heel erg moeilijk. Ze praten binnensmonds (behalve bij vårdcentralen) en geven je ook nutteloze informatie over wat ze aan het doen zijn, bv "jag väntar på datorn". In Nederland hoor je dat soort vulpraatjes niet meer maar hier ben je bang dat je cruciale informatie mist! Uiteindelijk komt alles goed en zo niet, dan geef ik de telefoon aan mijn vrouw. Ze is beter in Zweeds dan ik.... of zou het komen omdat een vrouw hier meer voor elkaar krijgt? (nee, ze is echt beter in Zweeds...)
Een andere reden dat we zonder enig probleem passen op deze plek zijn de kinderen. Zondagavond waren Karin en Oskar hier voor middag (warm eten). De vorige eigenaresse en haar zoon. Ik realiseerde mij dat het voor Oskar misschien moeilijk zou kunnen zijn, andere kinderen in zijn huis, zijn kamer... Hoewel hij Annabel natuurlijk al kent van school, ze zitten naast elkaar!
Gisteravond bedacht ik me dat onze kinderen niet alleen zijn leefruimte hebben overgenomen maar ook zijn vriendjes. Die lopen hier binnen zoals ze dat altijd al gedaan hebben. Spelen in en onder de schuren, weten de weg en onze kinderen volgen. Vragen om een kiwi oid en ze weten precies waar je met de slee moet beginnen als je een baan van 100 meter wilt hebben (jaja, dat kan hier...) Daarom ziet het er ook zo gewoon uit, net als de buren die fika komen doen, heel gewoon.
(Nog niks van de järn gehoord, gelukkig sneeuwt het niet)
Wonderlijk...
Inga kommentarer:
Skicka en kommentar