Te gast

Ik lees op veel weblogs het standpunt dat wij (buitenlanders) in Zweden te gast zijn en dat we ons aan moeten passen aan de normen en zeden van dit land. Wat het eerste betreft, ik heb helemaal niet het gevoel dat ik te gast ben. Als gast ga je op een gegeven moment terug naar waar je vandaan komt. Wij hebben alles in Nederland achter ons gelaten, verkocht en weggegeven. Wij gaan niet meer terug naar Nederland. Dat klinkt misschien raar en ik hoor sommigen zeggen, wacht maar af, er komt een dag... Nee, die komt niet. We zijn al een jaar niet meer in Nederland geweest en geen van ons heeft gezegd dat hij/zij terug zou willen. Op mijn moeder na natuurlijk, die heeft niet om deze verhuizing gevraagd. Toch heeft zij het ook naar haar zin hier, met plantjes en uitstapjes en Nederlandse TV. Wel soms de vraag hoe zou het met die en die zijn. Voor Yvonne, dat je niet even bij iemand op de koffie kunt gaan. Maar de mijmeringen worden al snel overstemd door de vele zaken die ons hier bezig houden.

Het aanpassen gaat vanzelf. Wij worden het liefst met rust gelaten en gelukkig blijkt dat in Zweden een eerste vereiste te zijn. Verder doen we aan alles mee, we laten ons gezicht zien en denken er soms zo het onze van. Volgens mij doen de Zweden dat ook... Verder hebben we lampjes voor de ramen, een kaars op de stoep, een grote hond, rijden we op spijkerbanden, balen dat er geen sneeuw ligt (als het er wel ligt zeuren we net als de Zweden over de troep die sneeuw met zich meebrengt) en kijk ik ook regelmatig welke bomen er deze winter omgezaagd gaan worden! We lezen een Zweedse krant, kijken (soms) Zweedse tv, geen Nederlandse, lezen Zweedse boeken en eten Zweeds eten met een Nederlandse lepel uit een Nederlandse nap! Als we eerlijk zijn lijkt Zweden erg op Nederland. Behalve dan de natuur, de ruimte en werk, want dat is er voor ons in Nederland niet.